غزل

هغوى د مځكي پر مخ باندي هديره نه لري

له دې جهانه د وتلو دروازه نه لري

كه يې له مخه يو طرف ته شوې نه هېر به دي كړي

زما جانان كله هنداره حافظه نه لري

ته په لستوڼي كي خپل لاس له خلكو لري ساته

ما اورېدلي دي چي دغه مار هوده نه لري

ما ته دنيا د غم يو داسي سمندر ښكاريږي

چي ګردابونه پكي ډېر دي، كناره نه لري

دروېشه تا يو داسي كلي ته پناه راوړله

چي خان يې توره او جمات يې مناره نه لري